براي بارانه ها
پنجره را كه باز مي كني؛
سخاوت گل هاي ياس
شهر را در آغوش مي گيرد،
و صدف هاي سپيد،
به گلدان ها
سلام مي گويند.
عطر گس شاليزارها؛
از شيارهاي قله هاي سپيد
به فضاي سرد خانه ام
سرريز كرده اند
...
posted by doubtzero @ ۱۲:۰۲ بعدازظهر
>2
comments
2 نظر
بگذار
آفتاب من پیراهنم باشد
و آسمان من
آن کهنه کرباس بی رنگ!
من را به فضای خانه ات راه خواهی داد؟
آسمانی باشی!
درود و سپاس از اين حس ناب و نمناك !
از چه رو ميدانستي اينچنين بهمريخته ي بوي شالي ها در عبور فصاهايم ؟
ارسال یک نظر
<< بازگشت