خاطره
درخت كاج باران خوردهدر كنج خلوت پارك،و تو؛كه مي خنديديو حرف مي زديمدام.
posted by doubtzero @ ۸:۱۳ قبل‌ازظهر
>6
comments
دوشنبه، اردیبهشت ۲۶، ۱۳۸۴
تردیدهای پیشین:
صفر تردید
...از همان ابتدا همه چیز با شک به وجود آمد، همه چیز
6 نظر
و تو که با نگاهی مهربان گوش سپردی به سخن دل !!! . . . شاد باشی
و تو که در انتهای صمیمت حزن
روبه روی من
خیره به چشمانم
لبخندم را به اوج می رساندی
ولی ای دوست
چقدر دور است این راه
چقدر دیر است
چقدر
...
يکبار نوشته ام کاش هيچوقت خاطره نشوي.. ولي عاقبت به خاطره ها پيوستي..!
اين دو خطِ آخر!!...
خوشحالم که خوانده می شوی مهربان!
آسمانی باشی!
وباران که بوی خیس درختان راباخود داشت وماکه ازهجوم کلامهای مهربانی به سادگی کودکیهایمان
می خندیدیم
ارسال یک نظر
<< بازگشت