حريق
نازك شعله اي ولرم،
كه هرم نوازش گرش
چابكي انگشتان يخزده مان را
باز دهد.
اينك اما؛
تهاجم بي رحم حريقي مخوف
به لحظه اي
خانه ام را خاكستر مي كند.
...
و اين سرماي لعنتي ...
posted by doubtzero @ ۳:۵۱ بعدازظهر
>5
comments
چهارشنبه، تیر ۰۱، ۱۳۸۴
تردیدهای پیشین:
5 نظر
دیگه کامنت هایی رو که برات می گذارم دوست ندارم...
پس فعلا فقط سکوت می کنم
آسمانی باشی
دلم آتيش ميخواد....
اين تصوير هولناک از دل آتش گرفته‌ی ماست ور نه اين باغ و جنگل هنوز بی آتش و دود نبوده است.
سلام خيلي وقت بود ساكت بودم ..اما خوندن اين شعرتون يه حس خاصي بهم داد ..قشنگ بود ....يه جور خاصي قشنگ بود
خانه هم آتش گرفته است آتشی بی رحم
من به هرسومی دوم گریان
ازاین بیداد میکنم فریاد ای فریاد
خفته اند این مهربان همسایگانم شاد دربستر
صبح ازمن مانده برجامشت خاکستر
سوزدم این آتش بیداد گربنیاد
میکنم فریاد ای فریاد ای فریاد
اخوان ثالث
ارسال یک نظر
<< بازگشت