نگاه

ديدن؛
از شكاف تنگ قفل در
وسعت جهان آن سوي ديوار را؛
چنين است
سهم نگاه من
از هيولائي شهر بزرگ.

كودكي

جستن
ميان انبوه يادها؛
آنكه دردناك تر است ...
كاويدن جرز كهنه ديوارهاي گذشته
تكثير بي پايان خاطرات،
در دهليزهاي كشدار غشاء خاكستري
و لمس دردناك يادگارهاي تلخ
بر گونه هاي گر گرفته ي بي فراموشي
...
چنين گذشت همه كودكي
در پسكوچه هاي بن بست روياهاي بزرگ.

مه

بيرون؛
مهي رقيق
شهر افسرده را
ميهمان شده.

.
طراوتي كجاست؟
تا به جرعه اي شبنم
ميزباني اش كنم.