زمستان

به ديوارها نگاه نكن؛

و به ماشين ها

كه به تندي در گذرند.

به آسمان بنگر،

تا گونه هاي تب دارت

از دانه هاي برف

اشك هاي گرم

بسازند.

براي ....

قطره ي اشكي
سپيد،
-چون واژه اي
زلال -
چكيد
بر دفتري
سپيد،
غرق شد
گم شد
هضم شد
ميان زلالي يكدست دفتر.
سپيد ماند و
زلال؛
حرف هاي دل قطره،
سپيدي يكدست دفتر.

باران

باران؛
و غبار تيره ي شهر،
كه چكيد
از تن خشك برگ
...

براي او كه ...

"به ياد مياوريد عرياني كلامم را كه چگونه در شتاب ثانيه ها ناگهان تسليم حضور دستهايتان، شرم را ميگريستند؟"

* * *

تمام خاطراتم را؛
همه ي جغرافياي حافظه ام را
در آتش فراموشي مي سپارم
و خاكسترش را،
بر باد مي دهم،
همه تن دست مي شوم؛
تا دوباره
در حضور گس و نمناك شرم،
بر برهنگي واژگان گره خورده به پود زمان
پروازي بي بديل را
تجربه كنم.

.

.

.

مداد شمعي

سالگرد

آنك؛

اين منم،

ايستاده

در آستانه ي سالي دگر،

با گام هائي لرزان

ميان همه ترديدها،

مانده در گذشته و

نهاده در آينده،

بر مداري

به مركز

صفر.

.

.

.

.

سالي گذشت و روزي آمد از ديگر سال ... همين و بس

نارنج

عروس پائيز است،
.................نارنج؛
خورشيدهائي
هميشه فروزان
ميان سبز برگ هاي
..........هميشه سبز؛
دزد نگاه هاي سرگردان
ميان تلاطم دلمردگي
............- برگ هاي زرد پائيز -
از وراي ديوارهاي كوتاه
در شهر هاي كوچك شمال.